Contoh Naskah Cerita Bahasa Jawa

Selamat berkunjung..

Kali ini saya mau mau membagikan contoh naskah dan mau minta kritik dan saran. hehe. Karena saya sedang mencoba belajar membuat suatu naskah cerita. Namun kali ini saya naskah cerita yang akan saya bagikan dalam Bahasa Jawa.

Berikut naskahnya.

Srengenge durung kathon njedul, nanging semburat abang wis kathon mbranang ing sisih wetan. Manuk-manuk pating bleber padha mangkat golek panganan, ninggalake anak-anake kang isih padha cilik-cilik. Pating cruit kanthi pangarep-arep biyunge ndang mulih terus ngloloh dheweke.

Esok kui Pak Sumardi karo Ibu Juminem uga kathon menyang sawah. Menyang sawah kanthi nyangking ember lan karung kanggo wadah lombok sing lagi arep dipaneni. Pak Sumardi lan Ibu Juminem nduweni 3 kothak sawah, kang ditanduri lombok sakkabehane. Wong loro kui mlaku-mlaku ing tengah dalan nyambi omong-omongan.

Ibu Juminem : “Waduhh pak, bakalan panen iki pak,bakalan entok duwit akeh iki pak.”

Pak Sumardi : “Iya ya buk, bakalan sugih mendadak iki buk.” (dengan penuh kepercayaan diri)

Ibu Juminem : “Ayo pak, cepet-cepet tekan sawah, aku wis ora sabar kie leh arep ngepekki lombokke.”

Pak Sumardi  : “Ayo buk.”

Tekanne ing sawah, wong loro kui kaget menawa lombok sing arep dipaneni entek sak kothak.

Ibu Juminem : “Lho lho lho... pak.. piye iki pak. Iki piye lombokke entek kabeh ngene iki??” (dengan penuh kegelisahan)

Pak Sumardi : “Aduhh buk, aku yo ra ngerti iki buk.”

Ibu Juminem : “Ono sing maling iki mesti pak.”

Pak Sumardi : “Husss..”

Ibu Juminem : “Ngapa Pak?”

Pak Sumardi : “Ora papa buk,yo wes buk aku wis ora semangat iki buk, mulih wae yo buk?” (lemes sambil meremas-remas karung nya)

Ibu Juminem : “Hayuklah pak, aku yo wis ora sregep meneh iki.”

Pak Sumardi karo Ibu Juminem kui banjur mulih ing ngomahe kanthi nyangking ember lan karung kosong amarga ora sida anggone panen lombok.

Sak tekane ing omahe, wong tua loro kui banjur omong-omongan ngrembuk babagan lombok sing ilang kui mau.

Pak Sumardi : “Buk lombokke sak kothak kok bisa enthek ludes ngono ya buk ya?’’

Ibu Juminem : “Iya ya pak, aku ya jan blas  ora ngerti iki pak kenapa bisa kaya ngono. Aku bingung pak, wis okeh dhuit kanggo ngragati lombok kui pak. Malah saiki ilang ngono wae pak. Iki mesti ana apa-apa iki pak.”

Pak Sumardi : “I.. i... iya buk, mesti ana apa-apa ya buk.” (dengan gugup)

Ibu Juminem : “Bapak kok dadi gugup ngono, kenapa?’’

Pak Sumardi :”Ora papa kok buk, aku mung lagi lemes kui buk, amarga kui.”

Ibu Juminem : “Owalah ngono to pak.”

Pak Sumardi : “Ha’a buk. Ya wis lah buk, aku mumet butuh penyegaran. Aku arep nang disik ya buk ya?”

Ibu Juminem : “Ya kana pak, aku ya arep turu kui lah ben ya ora mumet.”

Wong loro kui banjur nglakoni urusane dhewe-dhewe kanggo ngilangi mumet kang dirasakne. Dina terus wis pungkas, ing dina sabanjure banjur Pak Sumardi karo Ibu Juminem menyang sawah meneh.

Pak Sumardi : “Buk menyang sawah meneh yuk buk, mumetku wis ilang iki.”

Ibu Juminem : “Ayo pak.”

Saktekane ana ing sawah, wong loro kui dikagetake menawa lombok sak kothak ing sisihe sing wingi ilang, ilang meneh. Banjur Pak Sumardi karo Ibu Juminem luwih yakin yen ana apa-apa kang dadi sebab ilange lombokke dheweke kui.

Ibu Juminem : “Lho pak, lomboke sing sak kothak ilang meneh pakk..” (sambil menangis)

Pak Sumardi : “Iya ya buk, kok bisa ya buk.”

Ibu Juminem : “Pak iki tetep ana apa-apa iki pak, kang dadi sebab ilange lombokke dhewe.”

Pak Sumardi : “Iya buk mesti.”

Sak banjure kui, wong tua bebojoan kui mulih ing ngomah maneh, amarga dadi luwih lemes lan mumet. Lan ora mungkin bisa ngepekki lombok sing ana ing sawah kui meneh.

Tekanne ing omah, wong loro kui terus ngrembuk babagan kui meneh.

Ibu Juminem : “Pak aku arep usul saiki pak, menawa dhewe kudu indem-indem ing sawah ben ngerti apa sebabe lombokke dhewe bisa entek ngono kae. Aku wis mumet ngurusi babagan iki pak, kui dalan siji-sijine sing bisa dhewe lakoni.”

Pak Sumardi : “Setuju waelah buk.”

Ibu Juminem : “Ya nek ngono, ngesok sakdurunge adzan subuh dhewe wis ana ing sawah pak.”

Pak Sumardi : “Iya buk.”

Ing dina katelu. Esok-esok sakdurunge adzan Subuh kui sida-sida PakSumardi karo Ibu Juminem menyang sawah. Wong loro kui banjur indem-indem ing mburi uwit-uwit kang gedi.

Ibu Juminem : “Sutt.. meneng wae ya pak ya.”

Pak Sumardi : “Halah.. iya iya buk iya.”

Ora let suwi, banjur ana wong enom loro sing nyangking karung, lan nyedakki sawahe pak Sumardi sing ditanduri lombok kui. Banjur wong enom loro kui ngepekki lombokke Pak Sumardi sing mung isih turah sak kothak kui.

Ibu Juminem : “Ayo pak kae jebul malinge.”

Pak Sumardi : “Kosek buk, sedela meneh.”

Ibu Juminem : “Halah pak, Kesuenn..”

Pak Sumardi karo Ibu Juminem bajur mlayu nyedakki wong enom loro sing lagi ngepekki lobokke nduwukke dhewekke kui. Nanging anehe, wong enom-enom kui ora mlayu lunga.

Ibu Juminem : “Heyy kowe..(dengan berteriak), arep maling ya?”

Pak Sumardi : “Iya kowe .”(dengan suara agak pelan)

Wong enom I : “Sinten sing badhe maling niku?’’

Ibu Juminem : “Lha ya kowe iki, jebul kowe ta sing ngepekki lombokke gonku.”

Wong enom I : “Kula mboten maling buk, dingapunten kula kepeksa kados ngeten niki.”

Wong enom II : “Nggeh buk, leres niku buk.”

Ibu Juminem : “Kok ya ana ya maling sing bisa basa krama alus ngono kui iki.”

Ibu Juminem : “Bapak kok meneng wae to pak?”

Pak Sumardi : “Aku lagi bingung buk.”

Ibu Juminem : “Bingung kenapa pak?”

Pak Sumardi : “Eeeee.... ngannnn.....”

Wong enom I : “Dadi kados ngeten buk (memotong pembicaraan pak Sumardi) rien nggeh sampun dangu sanget, Pak Sumardi menika nggadahi utang kaliyan kulo lan rencange kulo niki. Rien Pak Sumardi menika matur kaliyan kulo lan rencange kulo niki, menawi kiyambekipun tiang ingkang sugih lan gadah arta ingkang kathah sanget. Nalika niku kulo  kaliyan rencange kulo meniki sek ngamen wonten ing pinggir pertigaan dalan gede mriko, saklajengipun wonten bapak-bapak ingkang lagi kebingungen. Kulo lan rencange kulo lajeng nyedaki bapak menika, lan kulo tangleti.

Ibu Juminem : “Terus-terus??”

Wong enom I : “Jawab ndol!!” (sambil melihat ke arah Wong enom II)

Wong enom II : “Ya emoh aku lek.”

Wong enom I : “Ya ya lah.”

Ibu Juminem : “Piye cah?”

Wong enom I : “Sak lajengipun kula tangleti werni-werni, lajeng bapak-bapak wau sanjang menawi kiyambekipun namine Pak Sumardi, tiang ingkang sugih nanging lagi kebingungen amargi lagi mlampah-mlampah nanging mboten mbeta arta. Pak Sumardi menika nggeh janji menawi badhe bayar utangipun kanthi kalipatane arta ingkang kula paringaken. Nanging ngantos sakniki mboten nyarutang, kulo tangleti mature namung lagi sibuk ngeten mawon."

Ibu Juminem : "Bener kui pak?? " (Dengan nada keras)

Pak Sumardi : "Iya buk, dingapuro buk. " (Dengan nada pelan)

Ibu Juminem : "Kenapa bapak ora ngomong pak??, apa bapak ora eling yen dhewe ngetokke dhuwit okeh kanggo ngragati lombok iki,, dhewe uwis ora dhuwe apa-apa maneh pak."

Pak Sumardi : "Dingapura buk, wektu kui pancen aku lagi bingung, bingung arep nggolek dhuwit rindi, amarga dhewe lagi butuh banget dhuwit. "

Ibu Juminem : "Njo piye iki pak, nek wis kenean kie dadine??"(Dengan menangis)

Pak Sumardi : "Aku yo ra ngerti buk."

Ibu Juminem : "Iki urusane njo piye cah??"

Wong enom I : "H nggeh ngeten mawon, kula nglakoni niki nggeh kepeksa buk, amargi kula sek butuh sanget arta damel tumbas obat kangge ibuk'e kula sing lagi sakit. Nggeh mpon cukup sementen mawon, turahan lombok niki kangge panjenengan mawon. Kulo nggeh nyuwun pangapunten ingkang kathah menawi kula sampun mendeti lomboke panjenengan kanthi mboten matur utawi ijin rumiyin."

Wong enom II : "Nggeh buk, kula nggeh nyuwun pangapunten ingkang kathah."(sambil bersalaman dengan ibu Juminem dan pak Sumardi)

Ibu juminem : "Iya wis ora popo kok. Iki dudu kesalahane saman nanging iki kesalahane bojoku iki, pak Sumardi. Ya wis aku saiki wis lilo. Wis dianggep rampung wae urusane dhewe."

Wong enom I : "Iya buk, matur suwun sanget niki nggeh buk."

Banjur wong enom I lan wong enom IIkaro ibu Juminem lan pak Sumardi padha ngapuran-ngapuranan. Lan nganggep utang piutang pak Sumardi wis sah.

Wong enom I & II : "Matur nuwun sanget nggeh buk, kula badhe pamit rumiyin lan mangga niki lombok sing teng karung niki kangge panjenengan mawon."

Ibu Juminem : "Iya padha-padha ya cah, h wis lombok sing wis nang karung kui koe gowo wae, kanggo tuku obat gawe mbok mu. Muga-muga mbok mu cepet mari ya cah ya."

Wong enom I : "Niki tenanan niki buk??"

Pak Sumardi : "Buk buk." (Dengan nada menggoda)

Ibu Juminem : "Halah koe ki."

Ibu Juminem : "Iya ya menan cah."

Wong enom I : "Matur nuwun sanget niki nggeh buk."

Wong enom II : "Mugi-mugi Gusti ingkang Maha Kuasa paringana nikmat ingkang katha kangge panjenengan pak, buk."

Ibu Juminem : " Amin ya cah."

Wong enom loro kui banjur lunga saka sawahe pak sumardi lan ibu juminem kanthi rasa bahagia.

Nah, sakwise wong enom loro mau lunga, kedaden padhu antaraning ibu Juminem lan Pak Sumardi. 

Ibu Juminem : "Pak, apik ya pak nek ngono kui??"

Pak Sumardi: "Buk aku paham aku salah buk, nanging.. "

Ibu Juminem : "Nanging apa pak??"

Pak Sumardi : "Nanging aku kepeksa buk, aku kepeksa nglakoni dheweamarga aku bingung, yen namung ngandelake hasil sawah ora cukup yen gawe urip bendinane. Banjur aku lagi golek kerja-kerja liya sing bisa nambahi ekonomi keluargane dhewe. Nanging malah aku kecopetan, banjur aku ora dhuwe duit. Nah pas kui, aku weroh bocah-bocah enom mau, banjur aku nyilih duite bocah-bocah enom kui."

Ibu Juminem : "Iya pak aku ngerti perasaane bapak wektu kui, aku paham, nanging carane bapak kui sing salah. Kudune bapak kui omong apa anane, jujur pak."

Pak Sumardi : "Iya buk,pangapurane ya buk, aku wis luput."

Ibu Juminem : "Iya pak, ora papa kok pak. Bapak nglakoni kui ya gawe kepentingane keluarga to pak, aku bisa maklum kok pak. Dhewe lewati masalah iki bareng-bareng ya pak. Nanging ojo pisan-pisan dibaleni maneh ya pak"

Pak Sumardi :"Iya ibuk sayang, matur nuwun ya buk ya.” (Dengan memegang tangannya ibu Juminem)

Ibu Juminem : “Hehehe, bapak jebul ya bisa romantis ngene kie ya pak.”

Pak Sumardi : “Aku kaya ngene ya amarga saman buk. Aku bersyukur banget buk, bisa urip karo saman buk.”

Ibu Juminem : “Iya ya pak. Wis lah pak, lomboke selak garing kae.”

Pak Sumardi : “Iya buk, hayuk buk turaha lombok sing isih nang uwite kae dipeki.”

Ibu Juminem : “Hayuk bapakne sing elek.”

Pak Sumardi : “Ya wislah ora papa dimuni elek, sing penting tetep sayang.”

Ibu Juminem : “Hehehe.. iya ya pak.”

Banjur wong loro kui padha ngepeki turahan lombok sing mau durung dipeki bocah enom loro mau kanthi seneng-seneng, lan padha nrima anggone nglakoni kisah kehidupane kanthi apa anane.

Tamat.

Jangan Lupa Komentarnya ya...hehe.